Havermout

Een goede verpleegkundige heeft haar patiënt in de smiezen. Eet en drinkt hij wel genoeg, is hij bang, ziet zijn huid er anders uit of heeft hij een nieuw hoestje; alles wordt opgemerkt en uitgevraagd. Toch kan het soms beter zijn om géén aandacht aan iets te besteden. Zo ook bij dhr. H. die aan het herstellen is van de eerste chemokuur die zijn leukemie een kopje kleiner moet maken. Het is tot nu toe niet meegevallen: de plotselinge diagnose, een uitstapje naar de Intensive Care in verband met tumorlyse, maar vooral ook misselijkheid en mucositis, waaronder zijn eetlust flink te lijden heeft.

“Eten is echt belangrijk voor je hoor, nu je ziek bent”, “Probeer anders eens een crackertje. Of drinkvoeding. Of yoghurt. Of neem een stukje kaas”, “Kleine beetjes, meerdere keren per dag, dat werkt het beste”; de tips van verpleegkundigen, artsen en de diëtist zijn niet van de lucht. Dhr. H. weet best wat goed voor hem is, maar het lukt gewoon niet. Hij kan zich niet tot eten zetten. Niet nu. Al die goedbedoelde adviezen maken het er bovendien niet beter op. Hij geeft te kennen er niet meer teveel over te willen horen.

Enkele dagen later kom ik aan het begin van mijn avonddienst op zijn kamer en zie ik dat hij Brinta eet. Ik besluit er niets over te zeggen. Het gaat blijkbaar weer beter en dhr. H. lijkt me niet het type dat voor dit soort dingen op een complimentje zit te wachten. Soms kan het beter zijn om géén aandacht aan iets te besteden. Wanneer ik in de loop van de avond vraag of ik nog iets voor hem kan betekenen, zegt hij: “Nee hoor. Ik heb zojuist nog zo’n bakje havermout besteld, dat was heerlijk daarstraks!” Ik kijk bedenkelijk. “Volgens mij was je vanmiddag Brinta aan het eten, geen havermout. Havermout is iets heel anders”. Er volgt een geanimeerd welles-nietes gesprek over vermalen tarwekorrels en platgeslagen havervlokken, waarna dhr. H. concludeert dat hij inderdaad Brinta had moeten hebben.

Op dat moment zie ik de voedingsassistent met een bakje Brinta binnenkomen. “Dat is grappig”, zeg ik, “we hadden het er net over dat dhr. per ongeluk havermout had besteld.” “Maar dit is toch havermout?”, zegt ze. Ik houd mijn mond. Ja, soms kan het echt beter zijn om géén aandacht aan iets te besteden.

Rixt Bode

Juli 2018