Verandering

Elke dag iedereens bed verschonen (doen jullie dat écht?), het infuus op stand 21 om een centraal veneuze catheter open te houden (dat is toch niet nodig?), steriel werken om een schone lijn aan te sluiten (huh, dat deden ‘wij’ nóóit), braakhoedjes (wát zeg je?!)…

Zo ongeveer verlopen mijn eerste dagen in een ander ziekenhuis. Hoewel mijn functie niet veranderd is, gaat er op de nieuwe werkplek een wereld voor me open. Na mijn dagelijkse gevecht met de pakkenautomaat (nee, ik wil geen vier broeken!!) en een poging om in het duizelingwekkende EPIC patiëntendossiers te doorgronden (nou goed, dat zal wel wennen), ga ik op pad met degene aan wie ik gekoppeld sta. Terwijl ik me erover verbaas dat een portie urine naar het lab opgestuurd moet worden om de pH te laten bepalen, kijken mijn nieuwe collega’s mij op hun beurt met grote ogen aan als ik vertel dat neutropene patiënten in mijn vorige ziekenhuis (met mondkapje op) best van de afdeling af mochten.

Al gauw merk ik dat het hardop signaleren van alle dingen die anders gaan geen doen is, en ook niet nuttig. Ik besluit de kleine veranderingen te omarmen en enkele grotere te onthouden voor later. Ondertussen geniet ik van de hulp van zorgassistenten in de avonddienst, een ‘eigen’ patiëntenvervoerder op de afdeling, zachter piepende infuuspompen en een computer op iedere patiëntenkamer. En gelukkig blijft het allerbelangrijkste ongewijzigd: een lief, slim en gemotiveerd team dat zich keihard inzet om de allerbeste zorg te leveren. Hier kan ik me wel thuis gaan voelen.

Rixt Bode

December 2018