Dit wil ik even kwijt....

Het hart van de verpleegkundige

Vanuit de poli reumatologie  een berichtje over het werk als reumaverpleegkundige in een geheel andere setting.
Juist in deze tijd met zoveel veranderingen in een korte tijd merk ik behoefte dit te kunnen delen.
Wat is mooier dan dit te delen met vakgenoten!
Het begon allemaal met geen handen meer geven. Dat was al een vreemde gewaarwording. Voelt op een of andere manier minder beleefd. Voor onze poli betekent het Corona virus dat we heel veel afspraken hebben moeten afzeggen. Dan moet je ineens telefonisch informatie geven en mis je de interactie tussen jou en de patiënten. Dit zal voor iedereen gelden. Lastig is het als de patiënt belt met een klacht, je moet goed uit kunnen vragen of dit telefonisch afgehandeld kan worden of ga je de patiënt toch zien en beoordelen samen met de reumatoloog? Hoe ga je de patiënten zien? Hoe bescherm je jezelf en de patiënt. Een overleg is nu moeilijk te houden, wij zijn met drie reumaverpleegkundigen, waarvan er één zich inzet voor de kliniek. Dan de telefoontjes, de vragen, de onzekerheid. Het voortdurend schakelen tussen oplossingen vinden, mensen geruststellen, maar ook wijzen op het belang van naleven van alle richtlijnen. En dan na een drukke week toch ook het schuldgevoel, dat ik het weekend vrij ben en even tot rust kan komen, terwijl in de kliniek keihard wordt doorgewerkt! Dat is denk ik het hart van de verpleegkundige, ik moet ook mijn rust nemen om er volgende week weer te zijn voor alle vragen, maar toch blijft het gevoel aanwezig dat ik misschien nog veel meer moet doen…
 
Arianne Deventer- de Heer
Reumaverpleegkundige Albert Schweitzer Ziekenhuis
vlgnr 001

In contact blijven met elkaar is nu nog belangrijker

Beste allemaal,

De afgelopen weken heb ik met bestuursleden en enkele reumaverpleegkundigen die actief zijn/zijn geweest in een werkgroep via de whats app en mail contact.
Voor mij is dit fijn om buiten mijn eigen organisatie te horen hoe andere reumaverpleegkundige omgaan met de huidige situatie, maar ook hoe aldaar de zorgverlening aan mensen met een reumatische aandoening is geregeld.
Uit deze contacten kan ik weer een terugkoppeling geven naar mijn eigen werkgever om zo de zorg te verbeteren of het geeft mij steun dat ik niet de enige ben die op een bepaalde manier mijn werk nu moet uitvoeren en hiermee worstel.

Vooral de mogelijkheid om in contact te blijven met collega's is voor mij nu nog belangrijker geworden. Dit was in het begin zoeken naar de juiste vorm. Inmiddels hebben we op ons werk daarin een weg gevonden, via Whats app alleen leuke berichten, om meer lucht te krijgen en bij te tanken in de vrije tijd. 's ochtends hebben we nu een dagstart en aan het einde van de middag proberen we met elkaar de dag te evalueren. Daarnaast hebben we nu 1x per week een lunchbijeenkomst met onze leidinggevende om naast de dagelijkse informatieverstrekking vanuit het corona crisisteam via de mail ook met elkaar in gesprek te kunnen gaan en vragen te kunnen stellen. 
Ik wens iedereen een goede gezondheid toe.
Ik hoop dat dit initiatief vanuit de werkgroep communicatie in samenspraak met het bestuur een positieve bijdrage oplevert voor jullie om steun te geven EN te krijgen van elkaar. 
Maar ook als inspiratiebron om de zorg aan mensen met een reumatische aandoening zo goed mogelijk vorm te kunnen blijven geven in deze bijzondere tijd.

Hartelijke groet, Astrid Twisk-Hes reumaverpleegkundige, Reade te Amsterdam.

vlgnr 002

Tijdelijk werkzaam op SEH

Dag allemaal,
ben toch zo benieuwd hoe het met jullie gaat! Van enkelen krijg ik berichtjes of vraag ik het actief na. Soms lees ik jullie bijdragen op LinkedIn. Wat ziet ons dagelijks leven en werk er anders uit. Het afzeggen van ons voorjaars symposium en AAV 9 april jl. Het niet doorgaan van vele vergaderingen in het kader van de nieuwe koers van V&VN, het cancelen van bijscholingen en de fysieke EULAR in juni zijn maar enkele voorbeelden.

Net als velen van jullie heb ik de eerste weken van onze intelligente lockdown veel telefonische consulten gedaan. Ik mis het face to face contact erg. Op onze poli reumatologie draagt iedereen zijn steentje bij. De reumatologen zijn deels ingezet op de klinische afdelingen. Onze secretaressen werken om de beurt als receptionist en de polikliniek assistenten als patiënt ondersteunende medewerkers op de corona afdelingen. Mijn collega reumaconsulent en ik verdelen uren en taken in overleg. De poli is dagelijks ‘bemand’. Na een aanvankelijk toeloop uit Brabant lopen we nu vol met patiënten uit onze regio. Gelukkig kunnen herstelde patiënten weer naar Brabant terugkeren.

Zelf ben ik 27 maart jl. gestart als ‘buddy’ op de SEH. Na 26 jaar op de polikliniek te hebben gewerkt, een compleet ander werkveld.

De eerste dagen was het zoeken. Waar staan alle spullen en soms ook wat bedoelen ze nou? Ook een zoektocht naar houvast, structuur en grenzen aangeven in wat ik wel en niet kan en mag. Als er ruimte is, ook klaargezette e-learnings volgen om kennis bij te spijkeren. Mijn taak is vooral het assisteren van de vaste ploeg verpleegkundigen. Als zij omgekleed in de afgescheiden ‘besmette’ kant van de SEH staan is het een effectief systeem. En wat heb ik een ontzag voor dit virus gekregen…als je de ene na de andere benauwde patiënt binnen ziet komen en de saturatie, arteriële gassen en longfoto’s bekijkt.

Voor mij persoonlijk was het ook zaak om de alertheid waarin ik verkeerde ‘uit te zetten’ en dat lukt inmiddels beter.

Ik log bewust uit, wandel in de zon en blijf gezond eten om fit te blijven. Spreek  mijn moeder dagelijks door de telefoon maar heb haar al weken niet meer gezien. Wil haar niet besmetten. Ondanks alle voorzorg maatregelen komen er soms patiënten binnen die aanvankelijk niet Corona verdacht zijn maar het toch blijken te hebben…

Inmiddels is er ook tijd om te reflecteren hoe wij leven, eten en onze dieren behandelen…ik hoop op verandering.

Ik wens jullie allen dat je gezond blijft en indien je bent geveld : beterschap!

Laura van den Brink, verpleegkundig reumaconsulent, Ziekenhuis Gelderse Vallei, Ede

vlgnr 003