Het triagemodel: een hulpmiddel om te bepalen wanneer en op welke wijze je cliënten in zorg neemt

De Covid-19-uitbraak heeft grote impact gehad op de toegankelijkheid en continuïteit van de zorgverlening. Dit heeft ons geleerd om proactief te handelen bij het in zorg nemen van cliënten. Inmiddels stevenen we in de wijkverpleging af op nieuwe continuïteitsproblemen. Nu al hebben we oplopende capaciteits- en planningsproblemen. De verwachting is dat dit de komende jaren alleen maar verder zal toenemen.

Als wijkverpleegkundigen willen wij de zorgverlening aan cliënten, voor wie dat noodzakelijk is, zoveel als mogelijk kunnen garanderen. Waarbij we tegelijkertijd willen voorkomen dat collega’s overbelast raken.

Belangrijk is dan ook dat we niet gaan afwachten en pas reageren als er een crisissituatie ontstaat, maar dat we proactief handelen. Dat kunnen we doen door vroegtijdig te beginnen met een gecontroleerde instroom van nieuwe cliënten. Om je hiervoor een handvat te geven hebben we een triagemodel gemaakt.

Proactief handelen met het triagemodel als hulpmiddel

Het triagemodel richt zich niet op de beslissing of je een cliënt in zorg gaat nemen, maar wanneer en op welke wijze. Immers door proactief te handelen wil je een instroomstop voor cliënten voorkomen. Het is nadrukkelijk een hulpmiddel dat je ondersteunt bij het nemen van de beslissing wanneer en op welke wijze je cliënten in zorg kan nemen – zonder dat er voor hen onveilige en onverantwoorde situaties ontstaan.

Het triagemodel is toepasbaar in elke situatie. Dus ook als je geen reden hebt om te veronderstellen dat de toegankelijkheid en continuïteit van de wijkverpleging onder druk komt te staan kun je bij aanmelding van een cliënt gebruik maken van dit model.

Start met het bepalen van de urgentie

Nog steeds hanteren ziekenhuizen en huisartsen de aanmelding van een cliënt als een opdracht aan de wijkverpleegkundige voor de inzet van zorg. Als zij niet zelf de aanmelding doen, wekken ze bij de cliënt de indruk da er op basis van hun opdracht direct zorg ingezet kan worden: ‘De dokter heeft gezegd dat…’. Realiseer je dat eenmaal ingezette zorg op een later moment lastig te stoppen is als je op basis van een anamnese tot een ander oordeel over de zorgbehoefte bent gekomen! Bij de aanmelding van een cliënt start je daarom met het bepalen van de urgentie van de zorgvraag. Daarvoor doorloop je een aantal vragen (zie de link naar de pdf onderaan deze pagina), die je helpen om op basis van wijkverpleegkundig redeneren een weloverwogen beslissing te nemen óf directe inzet van zorg noodzakelijk is óf dat het verantwoord is om eerst een afspraak te maken voor een anamnese. Dat laatste heeft de voorkeur, omdat je dan op basis van verzamelde gegevens met de anamnese methodiek veel beter inzicht verkrijgt in de situatie van de cliënt.

Drie mogelijke uitkomsten

Na het doorlopen van de stap waarin je urgentie bepaalt, heb je vastgesteld of het een aanmelding betreft van een cliënt met een:

• urgente zorgvraag die directe inzet van zorg vereist;
• een dringende zorgvraag;
• niet-urgente zorgvraag.

Bij een urgente zorgvraag doorloop je nog een aantal vervolgstappen. In de andere twee situaties sluit je af met het maken van een afspraak voor een huisbezoek waarin je een anamnese gaat afnemen. Waarbij het onderscheid tussen dringend en niet-urgent bepalend is voor het moment waarop deze afspraak plaatsvindt.

Dit artikel stond eerder op Kundig.nl en is met toestemming overgeplaatst naar het Kennisplatform van de V&VN-afdeling Wijkverpleegkundigen. Oorspronkelijke publicatiedatum: oktober 2020. De website Kundig.nl is vanaf 31 maart 2023 niet langer te raadplegen.