Buiten de afkickkliniek

De kleine woonkamer zit vol visite. Blikjes bier en een volle asbak staan op tafel. Het staat er blauw van de rook. Het is feest, hij is jarig. Er wordt geproost. Met een halve liter bier in zijn hand proost hij mee. Zij lijkt zich met de situatie geen raad te weten. 

Het is ruim voor 2015, wijkverpleging kreeg alleen tijd om handelingen uit te voeren.

Een week eerder is hij, na een intensief detox-traject tegen zijn alcoholverslaving, thuisgekomen. Vrienden en familie komen hem feliciteren met zijn verjaardag en thuiskomst. Er moet geproost worden op dat hij het traject succesvol heeft doorstaan!

Zij had deze dag zo goed voorbereid. Hapjes, drankjes, bewust geen alcohol. Alles ging goed, tot het bezoek zich aandiende. Het ene na het andere sixpack kreeg hij cadeau. “Daar houdt hij zo van.” “Wat moeten we anders geven?” Tegen zoveel overtuigingskracht was zij niet opgewassen. En hij? “Doe toch niet zo flauw, wat kan één biertje nou voor kwaad.” 

Preventie werkt niet of onvoldoende als er alleen gekeken wordt naar de cliënt. Het is belangrijk de sociale omgeving, de vrienden, familie, kennissen, mee te nemen in het belang van de gedragsverandering. Voor hem, zijn familie, vrienden en kennissen is stevig innemen van jongs af aan normaal. Buiten de afkickkliniek lukt het hem niet de sociale druk en zijn eigen oude overtuiging over alcohol te weerstaan. 

De weken erna zien we hem steeds verder terugvallen in zijn oude patroon. Bier als ontbijt, wisselende bloedsuikers, toenemende spanningen in huis. Zij is niet tegen zijn woede-uitbarstingen en de druk van zijn familie en vrienden opgewassen. Ze voelt zich alleen staan. Beiden missen het vangnet na het detox-traject.

Meer lezen over dit verhaal? Pauline vertelt erover in de rubriek ‘Dit vergeet ik nooit’ in V&VN Magazine 7-2019.

Vanaf begin 2020 kun je reageren op berichten via het nieuwe verenigingsplatform van V&VN. Wil je nu al een reactie kwijt? Praat mee op social media.