Is thuis altijd de beste plek?

Nog voor de glazen deuren van het verpleeghuis openschuiven, zie ik hem al bij de receptie zitten. Het lijkt zijn vaste stek geworden. Voor hem de mooiste plek van het hele verpleeghuis. Hij ziet iedereen komen en gaan. Hij groet iedereen en als het even kan maakt hij een praatje.

"Pas op voor de utopie van thuis", hoorde ik een tijd geleden tijdens een congres. De utopie van thuis, wat is dat? De gedachte is dat iedereen thuis het beste af is, maar is dat ook zo? 

Bij deze uitspraak gingen mijn gedachten uit naar hem. Jaren geleden leerde ik hem kennen. Alleenstaand, geen kinderen, geen familie, geen vrienden. Hij had een snel wisselende gezondheid. Hij was echt op alle vlakken kwetsbaar. Hij had veel behoefte aan gezelschap, echter door zijn gedrag stootte hij mensen af. Zijn grootste wens: thuis, in zijn eigen vertrouwde omgeving wonen. Zijn grootste angst: zijn laatste jaren, weken, dagen slijten in een verpleeghuis. 

Hij genoot van de zorgverleners die bij hem over de vloer kwamen. Door zijn wisselende gezondheidstoestand werd hij meerdere malen langdurig opgenomen. Meestal werd de ziekenhuisopname gevolgd door eerstelijns verblijf. Eenmaal weer thuis, was hij niet alleen lichamelijk opgeknapt, hij leefde ook helemaal op door het fijne contact met de zorgverleners en het leven de hele dag om hem heen als hij opgenomen was. Vervolgens verpieterde hij weer langzaam maar zeker in zijn eigen huisje, met zijn eigen dagindeling en dagbesteding. 

De utopie van thuis. Was thuis wel de beste plek voor hem? Hoe zou zijn leven eruitzien als hij in een van de instellingen kon wonen waar hij eerder tijd had doorgebracht? Het deed hem zo goed. De gedachten en verhalen over het verpleeghuis weerhielden hem.

Tot hij viel. Hij brak zijn heup, werd weer ziek. Inmiddels was hij zo kwetsbaar dat thuis niet langer de plek voor hem was. Hij werd opgenomen, ik verloor hem een periode uit het oog. Inmiddels tref ik hem regelmatig bij de receptie van het verpleeghuis als ik op familiebezoek ga. 

Met zijn stralende blauwe ogen kijkt hij me aan als de deuren openschuiven. Hij weet nog wie ik ben, maakt zijn praatje, benoemt (als iedere keer) onze eerste kennismaking, aait mijn hond. Het gaat goed met hem. Hij is blij dat hij daar woont. Eindelijk heeft hij de hele dag reuring om zich heen, aanspraak waar hij zoveel behoefte aan heeft, korte contacten met mensen die niets van hem verwachten, maar die zeker een lach op zijn gezicht toveren.

Vanaf begin 2020 kun je reageren op berichten via het nieuwe verenigingsplatform van V&VN. Wil je nu al een reactie kwijt? Praat mee op social media.