Die allereerste klap

<span>Geweld in de zorg. Een dreigende hand, kwetsende woorden, of een stomp. Been there, done that, maar wat heeft het Esmée uiteindelijk geleerd?

Mijn eerste ‘geweldsincident’, ik was negentien. Stel het je voor: Een piepjong studentje, kakelvers in de zorgwereld. Niet wetende dat geweld voorkomt in de sector, laat staan dat ik les had gehad over hoe hiermee om te gaan. Die allereerste klap die ik kreeg, was een enorme shock. Ik rende huilend naar de zusterpost toen het gebeurde. Ik wist niet wat me overkwam en weet nog dat ik dacht: ‘Waarom doet hij dit? Wat deed ik verkeerd?’, en later vroeg ik me af of de zorg wel iets voor mij was, als deze dingen gebeuren.

Terugkijkend heb ik medelijden met dat negentienjarige meisje dat totaal niet bestand was tegen deze gebeurtenissen. Ze was geschrokken, bevangen door angst en schrik. Ze wist totaal niet om te gaan met zulke agressieve uitlatingen; zowel de verbale als de fysieke. Ze was nog niet gevormd, nog niet ‘gemaakt’ om hiertegen bestand te zijn.

Nu, op vijfentwintigjarige leeftijd vraag ik me opnieuw af of ik ondertussen wel gevormd en gemaakt ben om hiertegen bestand te zijn. Het antwoord moge duidelijk zijn; ik ga er nooit tegen kunnen. Natuurlijk, met vele handvatten, gesprekstechnieken, agressiviteitstrainingen en vervelende situaties verder ben ik erin gehard. Het heeft me als verpleegkundige steviger in mijn schoenen laten staan en me sterker gemaakt. Maar toch, ik blijf een mens.

Naar mijn mening moeten we onze nieuwe aanwinsten in de zorg, onze stagiaires en leerlingen, hier meer over leren. Ze er niet per se voor behoeden, maar hen leren hoe ermee om te gaan, hoe ermee te dealen, hoe erop te reflecteren. Want dat reflecteren, waarover ik met regelmaat negatieve uitlatingen hoor, is hetgeen wat uiteindelijk inzicht geeft in je eigen gedachten, gevoelens en gedrag. Precies de dingen die ervoor kunnen zorgen dat je een situatie wel of niet goed kan benaderen. Precies die dingen die ervoor kunnen zorgen dat je later kan terugkijken op een situatie en van jezelf kan zeggen:, 'Hey, deze keer had ik mijn gedachten onder controle en bleef ik met mijn volle verstand bij de situatie. Ik kon objectief, als een vogel, boven de situatie hangen en trok het me niet persoonlijk aan!'

Precies dat zouden we onze leerlingen en stagiaires moeten aanleren. Het is onze taak om krachtige, vooral mentaal krachtige, verpleegkundigen te maken van de studenten en leerlingen die wij begeleiden. Let’s tackle this subject!

Vanaf begin 2020 kun je reageren op berichten via het nieuwe verenigingsplatform van V&VN. Wil je nu al een reactie kwijt? Praat mee op social media.