Een dwarslaesie is geen lachertje

Verpleegkundige Wilma maakt op de Acute Opname-afdeling vaak bijzondere dingen mee. Deze keer wordt er een jongen binnengebracht die wel van een lolletje hield. Totdat er helemaal niks meer te lachen viel.

Ik lees de opnamereden van de volgende patiënt die ik van de Spoed Eisende Hulp mag halen: ‘Een incomplete dwarslaesie ten gevolge van lachgas-gebruik’. Wow, ik schrik van de bij mij onbekende complicatie! Onwetend struin ik Google af en vind het volgende: 'Lachgas is populair mede omdat het makkelijk en legaal te verkrijgen is. Het wordt door de gebruiker nauwelijks als drug gezien, maar als een relatief onschuldig middel.'

Een twintiger heeft zich op de SEH gemeld met klachten van gevoels- en krachtsverlies; de vingertoppen en ook de benen voelen verdoofd, oplopend tot aan de navel. Verder heeft de patiënt tintelingen in de handen, geen kracht meer in de benen en ook de controle over de ontlasting en het plassen is niet meer aanwezig. Er wordt een zwalkende, valgevaarlijke manier van lopen geconstateerd. De neuroloog stelt vast dat het ruggenmerg beschadigd is ter hoogte van thoracaal 12 met een incomplete dwarslaesie tot gevolg.

Ik kan dit niet bevatten! Dan ben je twintig! De overduidelijke oorzaak van dit alles is het gebruik van lachgas geweest. Het lachgas heeft de werking van vitamine B12 in het lichaam geblokkeerd en juist vitamine B12 zorgt voor een goede werking van het zenuwstelsel.

In gesprek met deze patiënt moet ik me inhouden om niet meteen de ‘waarom-vraag’ te stellen. Eerst vraag ik naar het verhaal en ik hoor dat het leven van deze patiënt eigenlijk best goed op de rit stond. Een opleiding ‘zorg en welzijn’ werd gevolgd; alleen werd deze niet afgemaakt. Vanaf dat moment begonnen de problemen. Verkeerde vrienden stopten ook met school. Zonder invulling van alle dag werd tijdens het bankhangen lachgas uitgeprobeerd. Eerst eens één ballonnetje, maar dat werden er al gauw meer. Vlak voor opname bleek deze patiënt dagelijks honderd ballonnen ingenomen te hebben. De klachten, die er al langere tijd waren, werden genegeerd; totdat opstaan uit bed niet meer lukte. Zonder vooroordelen stel ik toch mijn brandende vraag: waarom? “Ach, we hadden een erg gezellige tijd” en in alle onschuld wordt er tegen me gezegd dat het toch niet zo’n vaart zou lopen? Dat de complicaties zó ernstig konden zijn, was niet bekend.

Als ik een beetje doorvraag, hoor ik dat het verleden niet makkelijk is geweest; dat er in de jeugd issues op het pad zijn gekomen die best traumatisch waren. Hulp bij het verwerken hiervan, was wenselijk, maar niet gerealiseerd. Er borrelt onmacht bij me omhoog. Mijn moederhart zou heel hard willen schreeuwen waar we toch mee bezig zijn in Nederland. Psychische hulp laat lange wachtlijsten zien en het gebruik van lachgas is nog altijd legaal, terwijl het een steeds groter wordend maatschappelijk probleem is! In plaats van schreeuwen zeg ik niks, want wat kan ik zeggen? Het is niet zo verstandig wat je gedaan hebt? Dat besef is inmiddels wel geland.

Poeh… Het maakt me stil.

De patiënt krijgt een vitamine-B12-injectie in zijn bil. De prik wordt als naar en pijnlijk ervaren. De serieuze vraag is hoelang het tekort al heeft bestaan en in hoeverre het letsel kan herstellen. Een lang revalidatietraject zal volgen; hopende dat de rolstoel niet een vaste plek krijgt in het leven.

Wilma Koops is 39 jaar en al 17 jaar werkzaam als verpleegkundige, waarvan de laatste 6 jaar op de Acute Opname afdeling van het Medisch Spectrum Twente in Enschede. Naast de zorg heeft ze een passie voor schrijven. In haar blogs komen beide liefhebberijen samen en neemt ze ons mee in de persoonlijke gesprekken, gebeurtenissen en ervaringen die zij als verpleegkundige heeft.

Vanaf begin 2020 kun je reageren op berichten via het nieuwe verenigingsplatform van V&VN. Wil je nu al een reactie kwijt? Praat mee op social media.