De slingers van het leven

“Wat kommie doen? Inspectie?!” Hij wacht niet eens op antwoord en stort zich op het hakken en kloven van de boomstammen. Ik sta erbij en kijk ernaar. Ik hoor het ritme van de bijl, alsof het tegen mij roept: “Rot op, in je zorgverlenerspakkie. Je hebt hier niets te zoeken. Dit stuk land is van ons.”

Zo onbevangen en vol verwachting als ik aan het eind van mijn route in de wijk het terrein opliep, zo bedremmeld sta ik nu naar woorden te zoeken. Het liefst zou ik direct rechtsomkeert maken. Maar nee, zo snel mag ik mij niet uit het veld laten slaan.

Ik kijk schuchter om mij heen en zie verderop een vrouw bij een groentebed. Met een spitvork woelt ze zorgvuldig de grond om rondom de fris uitziende planten. Met hernieuwde moed knoop ik een praatje met haar aan. Ze bekijkt mij eerst eens van top tot teen en wil dan best wat vertellen over de tijdelijke moestuin op dit braakliggende stuk grond waar zij en een aantal andere buurtbewoners hun gang mogen gaan. Over één tot twee jaar moet het weer worden opgeleverd aan de projectontwikkelaar. Want er staan hier woontorens gepland voor zo’n 1.400 woningen.

“En jij? Hoe kom jij hier verzeild?” Blij dat ze belangstelling toont, vertel ik dat ik wijkverpleegkundige ben, dat gezondheid niet altijd vanzelfsprekend is en dat ik het als mijn taak zie om gezondheid in een buurt zoveel mogelijk te ondersteunen. “Hoe dat moet en wat de mensen in een buurt nodig hebben, weten jullie zelf het beste. Daarom wil ik de mensen die hier wonen leren kennen om erachter te komen wat de buurt nodig heeft”, zeg ik. Ze laat blijken nieuwsgierig te zijn en vindt het goed dat ik een keer bij haar langskom om het allemaal eens rustig met haar te bespreken. 

De kop is eraf. Ik heb in ieder geval een ingang bij deze buurtbewoonster. En ik weet nu ook hoe zij heet. Maar één ding neem ik mij voor: de volgende keer zorg ik dat ik niet herkenbaar ben als zorgverlener, want daar zijn ze hier kennelijk allergisch voor. 

Het duurt niet lang voor ik erachter kom waar die allergie vandaan komt. “Hulpverleners met projecten hebben we hier in de wijk al zo vaak gehad”, vertelt een buurtbewoner mij een paar weken later, als ik meehelp op de werkdag van de ‘Tuin van de buurt’. “Ze komen met laptops vol presentaties en mooie ideeën en als het geld op is, zijn ze weer weg. Het leven is een feest! Ja hoor, en de slingers nemen ze weer mee.”

Vaste ontmoetingsplek

Als ik in de maanden daarna door de buurt fiets, op weg naar mijn volgende cliënt, kom ik regelmatig bekenden tegen. Ik begin erbij te horen. Dat contact met de mensen in ‘mijn’ buurt voelt als de kern van mijn zorgvak. Wie zijn zij? Wat beweegt hen? Hoe willen zij worden gesteund? Hun antwoord: “We willen weten wie onze buren zijn, want dan voelen wij ons veiliger. En we willen een vaste plek in de buurt waar we elkaar kunnen ontmoeten.” Die wens blijkt geen eenvoudige opgave voor mensen zonder bestuurlijke ervaring die zich de beleidstaal nooit eigen hebben gemaakt. Maar het zijn wél mensen met een verlangen, met een hart dat opengaat zodra er onderling verbinding is.

Naarmate de jaren verstrijken, komt er steeds meer beweging in de buurt. Wat begon met een paar mensen die samen wilden nadenken over acties voor een gezondere buurt, is uitgegroeid tot een levendige buurtvereniging waar steeds nieuwe leden bij komen. Als iemand hulp nodig heeft, is dat snel geregeld via de buurtapp waarin lief en leed wordt gedeeld.

Een ontmoetingsplek in de eigen buurt blijft een droom. Want op de plek waar vijf jaar geleden nog de ‘Tuin van de buurt’ was, staat nu een groot flatgebouw. Er is geen alternatief gekomen voor de afgedankte bouwkeet op de Tuin die indertijd gekscherend ‘Ons buurthuis’ werd genoemd. 

Dan verschijnt een berichtje in de buurtapp: “We zijn handtekeningen aan ’t verzamelen, hebben we genoeg, dan gaan we met de woningbouwverenigingen praten, of ze ons kunnen helpen om een buurthuis te vinden.”

Ik voel me blij en ben trots op deze buurtbewoners. Dat zij hun krachten bundelen en samen optrekken om hulp te vragen. Want het leven is een feest! Maar je moet zelf de zoekgeraakte slingers terugvinden voor je ze kunt ophangen.