Krissie blogt: Een dag waarop ineens niets meer mag

“Ik ga gewoon hoor!” Mohameds* ogen spuwen vuur. Zojuist heb ik hem verteld dat hij voorlopig niet op verlof mag. Het coronavirus grijpt in duizelingwekkende vaart om zich heen en onze forensisch psychiatrische instelling neemt strikte maatregelen om alles op alles te zetten het buiten de deur te houden. “En als ik nu naar huis ga en daar gewoon blijf?” Mohamed kijkt me vragend, nee smékend, aan nadat ik hem uitgebreid uitleg heb gegeven over de ernst van de situatie. Opnieuw moet ik hem een ‘nee’ verkopen en wat is dat lastig. Ik weet immers heel goed dat hij al zijn hele opname kampt met enorme heimwee. Hij mist zijn vrouw, zijn kat, zijn bank, zijn bed en alles wat hem altijd zo’n fijn en veilig gevoel geeft. Mijn boodschap is voor Mohamed méér dan ‘gewoon slecht nieuws’.

In de ogen van Oscar* zie ik tranen opwellen. Hij loopt weg uit ons gesprek want het wordt hem even teveel. Voorlopig zal hij zijn dochtertje niet kunnen vasthouden, niet kunnen knuffelen, niet mogen zien: bezoek op de afdeling is op dit moment niet toegestaan. We doen alles om onze meest kwetsbare patiënten zo goed mogelijk te beschermen en dit heeft enorm grote gevolgen voor iedereen die is opgenomen. In moeilijke tijden heb je je naasten het liefst zo dichtbij mogelijk, maar nu moet ik Oscar dit contact ontnemen. Even later zoek ik hem weer op. Hij is aan het beeldbellen met zijn kleine meisje. Ik hoor zijn stem, wiebelig van emotie, terwijl zijn dochter vrolijk kwebbelt aan de andere kant van het scherm.

Frans* zit op zijn vaste plek de krant te lezen. Iedere dag pluist hij hem uit, van a tot z. Hem hoef ik niet te vertellen wat er speelt in de wereld, in ons land, in onze provincie. Onder de indruk vertelt hij me dat hij heeft gekeken naar de toespraak van de minister president. “Dat heb ik maar één keer eerder gezien, tijdens de oliecrisis. Toen ging het over autoloze zondagen, maar dit is toch wel heel andere koek”. Frans is de senior van onze afdeling. Hem leg ik uit waarom hij voorlopig niet naar zijn dagbesteding toe kan gaan. Hij is één en al begrip en zegt hen zelf te gaan bellen om zich voorlopig af te melden.

Levi* snapt er niets van. Joviaal zie ik hem handen van groepsgenoten schudden en her en der deelt hij een fikse schouderklop aan begeleiders uit. Hij is volwassen maar functioneert op licht verstandelijk beperkt niveau. “Het zijn toch maar adviezen”, roept hij luchtig wanneer hem voor de vijfde keer de nieuwe afspraken worden uitgelegd. Hem streng toespreken zal alleen maar voor weerstand zorgen, weet ik uit ervaring. “Kom Levi, ik ga je een dansje leren!” Met behulp van een filmpje van Maik de Boer dans ik enthousiast de Macarena: “was je handen, houd afstand, nies in je ellebogen, wees lief voor elkaar”. Levi kijkt naar me met een blik die ik maar al te goed ken van mijn puberdochter. Zo kijkt zij als ze zich weer eens voor me schaamt. Toch doet hij uiteindelijk met me mee. “Spreken we dit met elkaar af vanaf nu?” Levi grijnst; hij vindt het oké. Voor het eerst vandaag heb ik even kunnen lachen.

* Omwille van privacy is er gekozen voor fictieve namen