Het balletje kan raar rollen

"Zullen we vanmiddag samen een potje jeu de boules spelen?" Vragend kijk ik Rachid aan. Hij werpt me een boze blik toe. "Nee, geen zin." Zijn stem klinkt grommend. Rachid heeft het ontzettend moeilijk met zijn opname bij ons. Hij vindt het onterecht, snapt niet waarom hij behandeling nodig heeft en wil al helemaal niet 'tussen de criminelen zitten'. Ik dacht dat mijn voorstel een schot in de roos zou zijn; Rachid is dol op jeu de boules, maar niets is minder waar.

"Ik wil wel meedoen!" Liam hoort me praten met Rachid. Hij is de jongste van de afdeling en altijd in voor leuke activiteiten, mits die ver na het middaguur plaatsvinden. 's Ochtends is hij zijn bed niet uit te branden door een mengelmoes van motivatiegebrek en een restje puberteit.

"Ik vraag rond wie er nog meer mee wil, is dat oké? We gaan dan toch naar die baan verderop het terrein?" Liam regelt het wel even. Een halfuur later ontvang ik een appje van hem met daarin het plan van aanpak: we vertrekken om vier uur en Hendrik gaat ook mee.

Conditie opbouwen

Om vijf over vier beent Liam met grote passen voor Hendrik en mij uit. Hendrik wil rustig lopen, want, zo herhaalt hij wel vier keer, "ik moet mijn conditie rustig opbouwen". Liam snapt niet waarom Hendrik keer op keer hetzelfde zegt. "Jij bent echt ziek, denk ik. Wat is er eigenlijk met je aan de hand?" Hendrik kijkt mij verward aan. Het is nog onduidelijk waardoor hij de laatste tijd zo ontzettend achteruit gaat en steeds minder onthoudt. "Dat zijn we met zijn allen heel goed aan het uitzoeken, toch Hendrik?", zeg ik. Hij knikt opgelucht.

De baan is vrij en Hendrik mag als eerste het kleine rode balletje zo ver mogelijk weggooien. Liam doet zijn best mijn ballen, die gevaarlijk dichtbij het rode balletje belanden, weg te kaatsen. Hij lacht hardop als het niet lukt en ik een gek overwinningsdansje doe. Dan probeert hij Hendrik te verslaan. Hij knipoogt naar me wanneer hij bij hoog en laag beweert dat Hendriks ballen écht dichterbij liggen dan die van hem. "Jij had de donkerblauwe, weet je nog? Goed gedaan, man!" Hendrik is allang vergeten dat zijn ballen geel waren.

"Wie heeft er gewonnen?" Hendrik stelt zijn vraag wel zesmaal terwijl we terug naar de afdeling lopen. Hij glundert vol trots wanneer Liam en ik telkens antwoorden dat híj de winnaar is. Terug in de woonkamer is dat het eerste wat hij de verpleegkundige vertelt: "We hebben jeu de boules gespeeld en ik heb gewonnen. Knap van mij, hè?" Zachtjes geef ik Liam een schouderklopje.

Rachid zit nors voor zich uitstarend op de bank. Ik had gehoopt hem vanmiddag wat afleiding te kunnen bieden, maar werd onverwacht getrakteerd op een puber vol compassie. Het balletje kan raar rollen.