Van behandeling tot boek

In september 2019 begon ik als verpleegkundig specialist met mijn behandelingen op een forensisch psychiatrische afdeling. “Ik heb niet alleen een nieuwe baan, ik ga ook een boek schrijven”, zei ik tegen een vriendin. Ik had nog geen flauw idee waarover, maar toch rolden die woorden zomaar uit mijn mond. En ik kreeg gelijk.

Anderhalf jaar later stond Mahdi Carlos in mijn kantoor. Hij was voor de tweede keer bij ons op de afdeling opgenomen. “Heb je twee minuten voor mij, Krissie?” vroeg hij. “Ik wil samen met jou een boek schrijven, zodat anderen kunnen lezen wat mij heeft geholpen. Door jou durfde ik eindelijk open te zijn en te vertellen wat er allemaal is gebeurd. Het is geen toeval dat onze wegen elkaar hebben gekruist, dat weet ik zeker.”

Direct wist ik dat wij dit samen zouden kunnen. “Dat lijkt me echt geweldig”, zei ik tegen Mahdi Carlos. “Maar eerst ga jij weer naar huis en bouw je het contact met je nieuwe behandelaren op. Ik zal intussen dit plan bespreken met mijn leidinggevenden. Het is belangrijk dat zij weten wat onze plannen zijn en dat zij erachter staan.”

Later, tijdens onze eerste schrijfsessie, maakten we een plan voor de inhoud van het boek. Mahdi Carlos wist precies wat hij wilde. “We gaan allebei vertellen over onze jeugd, over hoe jouw leven begon in Nederland en hoe ik werd geboren in Iran en hoe ik vervolgens hiernaartoe kwam. Niet alleen mijn verhaal moet worden verteld, maar ook dat van jou. Ik wil de lezers laten weten hoe jij als klein meisje was, waarom je de keuze maakte om hulpverlener te worden en waardoor je bent geworden wie je nu bent.”

Ik voelde direct een knoop in mijn maag. Mijn verhaal vertellen leek mij onzinnig, terwijl ik me als puber druk maakte over wat ik de volgende dag moest aantrekken, werd Mahdi Carlos gemarteld in een Iraanse cel. Maar terwijl ik een misselijkmakend gevoel van schaamte wegslikte, besefte ik ineens dat hij al die tijd gelijk had gehad: onze ontmoeting was geen toeval geweest. Door dit boek te schrijven, kunnen wij laten zien dat iedereen kan worden geholpen. Als iemand maar genoeg vertrouwen heeft en de behandeling durft aan te gaan.

“En jij kunt daarin een voorbeeld zijn”, zei ik tegen Mahdi Carlos. “Stel nou dat iemand die ook is opgenomen op een psychiatrische afdeling, of in de gevangenis zit, ons boek leest. En dat hij denkt: als die man hulp heeft gekregen, dan is dat ook voor mij mogelijk. Als hij zijn leven weer kan oppakken, dan lukt mij dat misschien ook. Dat is toch wat je wilt?”

Abrupt stond Mahdi Carlos op en klapte hij in zijn handen: “Ja! Dat bedoel ik. Precies dat. Dát is wat ik wil bereiken met ons boek.”

En zo heeft het moeten zijn.