Mijn verpleegkundig hart huilt om Peter

Bij mijn eerste bezoek tref ik Peter aan in ontlasting en een plas van urine. Hij is totaal van de wereld. Zijn bed is nat en vies, de geur in de kamer is niet te harden. We zetten gauw het raam open. Zo goed en kwaad als het gaat, probeer ik hem wat te wassen en aan te kleden. Gelukkig krijg ik hulp van de begeleider.

Peter* is begin zestig en woont in een opvang voor verslaafde mensen. Hij heeft in het verleden een goede baan gehad, is meerdere malen getrouwd geweest en net zo vaak gescheiden. Met zijn kinderen heeft hij sporadisch contact. Peter heeft een posttraumatische stressstoornis (PTSS) door traumatische ervaringen tijdens zijn werk in het buitenland. Vaak begint Peter al in de ochtend alcohol te drinken, tot hij niet meer kan.

Als ik hem voor de eerste keer bezoek, is Peter te dronken om aan te geven wat de zorgvraag is. De begeleider geeft aan dat de zorgvraag ondersteuning is bij het wassen en aankleden omdat hij incontinent is. De begeleiding mag hem niet wassen en aankleden, zo staat in het protocol van deze woonvoorziening. Mijn verpleegkundig hart huilt om Peter. Mijn inziens is hij elke keer zo dronken dat hij niet meer het besef heeft om naar het toilet te gaan wanneer dit nodig is.

Samen met de begeleider spreek ik af dat ik elke ochtend zorg zal inzetten om Peter op de rit te krijgen. Ik weet dat dit geen medisch noodzakelijke zorg is, maar dat Peter hulp nodig heeft, is mij wel duidelijk.

Na enkele onderzoeken in het ziekenhuis blijkt dat er geen lichamelijke oorzaken zijn voor de incontinentie. Het komt echt door de drank. We geven niet op en proberen Peter elke dag een beetje een menswaardig bestaan te geven door hem te begeleiden bij het wassen en aankleden. Soms is hij ‘alleen’ maar aangeschoten. Dan loop ik met hem mee naar de douche om hem te helpen bij het douchen. Ook poetsen we elke dag zijn tanden, scheren we hem en knippen we zijn nagels als het nodig is.

Enkele maanden later gaat Peter naar een detox, waar hij een paar weken verblijft om lichamelijk af te kicken van de alcohol. Peter komt daarna nog een paar dagen terug in de opvang, tot hij terechtkan op een nieuwe woonlocatie. Hij raakt de drank niet meer aan en gaat elke dag een flink eind wandelen.

Ik bezoek Peter nog een keer voor een afsluitend gesprek. Hij zegt dat hij ongeveer een jaar van zijn leven kwijt is en niet meer weet dat we hem diverse keren van de grond hebben moeten tillen en hem hebben moeten wassen, aankleden en verzorgen. Peter is erg dankbaar dat we in hem zijn blijven geloven. Na dit gesprek verhuist Peter naar zijn nieuwe woonlocatie, waar hij zelfstandig kan wonen met begeleiding op afstand.

Mooi dat we dit voor hem hebben kunnen betekenen. Het maakt voor mij weer duidelijk dat we altijd moeten blijven geloven in mensen.

Mijn verpleegkundig hart huilt opnieuw... maar nu zijn het happy tears!

*Om privacyredenen is Peter niet zijn echte naam