Medisch asiel voor Julia

De veelzijdigheid aan mensen vindt verpleegkundige Wilma het mooie van haar werk. Het leren kennen van nieuwe mensen en vooral de verhalen achter de patiënt, maakt het werk inspirerend. Zoals het verhaal van de 20-jarige Irakese Julia.

Ze is twee jaar geleden overgekomen vanuit Irak en heeft hier medisch asiel aangevraagd. Ongeveer een jaar voordat Julia naar Nederland kwam, was ze nog kerngezond. Tot het moment dat ze werd gestoken door een parasiet en huiduitslag op haar linkerbeen ontwikkelde. In Irak is dit niet behandeld. Niet veel later ontstonden de problemen met haar hart en werd ze zieker en zieker. Vanwege een gebrek aan vertrouwen in de medische wereld in Irak nam ze de stap om alles in haar geboorteland achter zich te laten. Zonder vrienden en familie, met alleen haar moeder, is ze deze kant op gekomen om hier te kunnen overleven. Haar vader en broers zijn in Irak gebleven. Gelukkig heeft ze hier een neef wonen die al langere tijd in Nederland verblijft. Dit maakte alles net wat makkelijker.

Vermoeid, maar vrolijk

Ik tref een vrolijke, maar erg vermoeid uitziende jonge meid aan in bed, met haar moeder naast haar op een stoel. Op moeders' gezicht zie ik zorgen. Een trieste blik tekent haar. Ze spreekt alleen in haar moedertaal, maar Julia spreekt goed Engels. Het opnamegesprek verloopt best goed, alleen moet ze af en toe erg lachen om mijn gebrekkige Engels. Nu kan ik me best aardig redden, maar specifieke woorden zoals vochtbeperking, zoutarm dieet en de vragen over haar medicatiegebruik leveren hilarisch gelach op. Gelukkig voor mij, maar ironisch voor haar, wist ze door eerdere opnames precies wat ik graag van haar wilde weten. Ze gaf me al antwoorden voordat de vragen gesteld waren. Sommige woorden snapt ze wel in het Nederlands; ze zat op Nederlandse les, maar heeft inmiddels de conditie niet meer om die lessen te volgen. Haar conclusie is wel dat het een ‘very difficult language’ is.

Julia heeft een medicijndoos bij zich waar je u tegen zegt. Het is vrij ernstig dat zoveel tabletten haar in leven moet houden. Tijdens deze opname is ze zo kortademig bij inspanning dat ze maar een paar stappen kan lopen. Ze heeft een hartfunctie van nog geen 15 procent. Haar behandeling is hier in Nederland optimaal, maar wat haar toekomstperspectief is, weet niemand. Oud worden met dit hart lijkt een illusie.

Hier heeft ze een toekomst

We proberen haar benauwdheid onder controle te krijgen. Dat lijkt te lukken met wat extra zuurstof en vernevelen. De balans in haar vochthuishouding lijkt het probleem te zijn. Iets teveel vocht maakt dat ze benauwder is. Er wordt wat gesleuteld aan haar medicatie, wat voor nu haar kwaliteit van leven weer iets verhoogt.

Het voortslepende traject van haar asiel loopt inmiddels ruim twee jaar. In de tussentijd woont ze in een asielzoekerscentrum. Voor Julia maakt dat niks uit, ze leeft vandaag. Het enige wat telt voor haar is dat ze hier in Nederland behandeld wordt. Hier heeft ze een toekomst, in Irak was ze al opgegeven.