Pauline blogt: Eindelijk thuis

Nog voor ik op de bel druk, gaat de deur open. Hij slaakt een diepe zucht. Weer iemand volledig ingepakt in persoonlijke beschermingsmiddelen op zijn stoep. Hij was zo blij dat ze weer thuis was, zo blij dat alles weer een beetje normaal zou worden. Nu is ze thuis en is niets normaal. Zelfs haar eigen vertrouwde wijkverpleegkundig team komt niet. In plaats daarvan hebben ze te maken met ons, het regionaal wijkverpleegkundig coronateam.

Hij vertelt hun verhaal. Begin van het jaar, toen het coronavirus alleen nog iets op het journaal was, werd ze na een val opgenomen in het ziekenhuis. Er zijn veel vragen. Hoe komt het dat ze viel? Wat is er ineens met haar geheugen aan de hand? Hoe komt het dat ze bepaalde dingen ineens niet meer kan? Het was en bleef een raadsel. Ze werd verplaatst naar een revalidatiekliniek in een een mooie omgeving. Het was fijn met haar te wandelen, samen hun zorg te delen en haar te steunen op weg naar herstel.

Ineens is het 16 maart, enkele dagen voor de lockdown van alle verpleeghuizen. Bericht van de kliniek: het coronavirus is vastgesteld, de locatie gaat op slot, bezoek is niet langer mogelijk. De wandelingen in de mooie omgeving zijn voorbij. Zijn ongerustheid om haar wordt alleen maar groter. Hoe gaat het met haar? Hoe erg is het op de afdeling, zijn er veel mensen ziek? Wordt zij niet ziek? De antwoorden die hij krijgt zouden hem gerust moeten stellen, maar doen dit niet. Hij wil aan haar kunnen zien en voelen of het echt wel zo goed gaat als gezegd wordt. Beeldbellen biedt hem geen oplossing. Ja, hij hoort dat ze zegt dat het goed met haar gaat en dat ze de rust op de afdeling fijn vindt. Ze ziet er ook wel goed uit. Toch voelt het anders. In de weken die volgen gaan zijn gedachten met hem op de loop. Waar ze voorheen altijd samen optrokken als er iets was, bewandelt ieder noodgedwongen het eigen pad. Gescheiden door de muren van de kliniek

Tot het hem teveel wordt. Revalideren komt er niet van, wat hem betreft kan ze net zo goed thuis zijn. Maar dan. Qua verwerking van de afgelopen weken liggen ze mijlenver uit elkaar. Waar ze altijd maar een blik of een half woord nodig hadden, moeten ze elkaar nu echt zoeken. Ze moet in quarantaine. Een periode waarin haar kinderen haar niet kunnen bezoeken, therapie nog steeds niet gestart kan worden en ze wijkverpleegkundige zorg van ons krijgt.

Het kost hem moeite de ongerustheid van voorgaande weken los te laten. Los te laten dat alles, ondanks dat zij nu thuis is, nog lang niet bij het oude is.