Gelukkig negatief

“Ik kan wel huilen, zo blij ben ik”, zegt mijn collega. Ik heb vandaag dienst voor het bron- en contactonderzoek. Ze belt mij op om de uitslag van haar PCR-test door te geven. Deze week hebben we elkaar al een paar keer gesproken. Eerst in lichte paniek toen ze aan het werk was. Al bij haar eerste cliënt was het raak. Terwijl ze dichtbij hem was, begon hij ineens te hoesten. In het gezicht.

“Oh ja, dat heb ik al een paar dagen”, reageerde hij. “Ik denk een week of zo.” Ze was verbijsterd. Voordat ze dichterbij kwam, had ze gevraagd of hij klachten had die passen bij het coronavirus. Hij had nergens last van, en dan nu dit. Ja, hij was bij die bijeenkomst geweest waar veel mensen besmet waren geraakt. En ja, een dag of vijf later begon hij wat te snotteren en te hoesten. Nee, hij vond het niet nodig zich te laten testen of dit aan ons te melden. Hij was gevaccineerd. Wat maakte het nu uit? Als hij corona zou krijgen, zou het toch niet zo erg zijn? Echt ziek zou hij niet worden.

Anderen besmetten

Dat dit ook wat zou betekenen voor haar en het team, die voor de zorg in zijn nabijheid moeten zijn - tja - daar had hij niet over nagedacht. Dat zij met het virus naar huis zouden gaan als ze besmet raken of het verder de wijk in konden brengen, was geen moment bij hem opgekomen. Hij mocht er toch van uitgaan dat zij gevaccineerd zijn? En anders was dat toch hun eigen keuze, zo vond hij.

Onvoorstelbaar hoe hij met de gezondheid van haar en het team - en daarmee ook hun thuisfront - omging. Wat nu als zij ziek worden? Wie verleent dan de zorg? Het is niet voor niks dat in het normale contact binnen 1,5 meter een mondneusmasker voldoende is, maar dat in geval van een besmetting compleet in persoonlijke beschermingsmiddelen gewerkt wordt. Zo laconiek als hij hiermee omging. En dat terwijl het steeds werd gevraagd of hij klachten had. Ze begrijpt het werkelijk niet.

Niet meer melden

Helaas staat dit verhaal niet op zichzelf. Ook deze coronagolf onderscheidt zich van de voorgaanden. Weer is alles anders. Weer komt er veel op de teams en de collega’s af. De angst tijdens de eerdere pieken van corona lijkt verdwenen. Net als de urgentie om het virus in te dammen. Cliënten en mantelzorgers gaan makkelijk om met melden, of eigenlijk: ze melden vaak niet eens. Ook niet als ze al getest zijn en, nog erger: ook niet altijd als ze een positieve testuitslag hebben. Dit met alle gevolgen van dien voor alle collega’s die daar komen, maar ook voor hun thuisfront en andere cliënten.

Haar partner is eindelijk aan de beurt om geopereerd te worden. Ze was al erg voorzichtig, hield zich aan alle geldende regels en ging zorgvuldig om met het mondneusmasker. Met die operatie in het vooruitzicht was ze extra voorzichtig. Maar nu dan? Ze was zo bang toch nog besmet te zijn via de ogen. Dat kan, dat is bekend. Normaal loopt dat zo een vaart niet, maar als iemand in het gezicht hoest of niest is het risico zeker aanwezig. Die operatie was juist door corona al zo vaak uitgesteld. Nu eindelijk, later deze week, zou het eindelijk gebeuren. Als zij nu corona zou hebben, zou het weer uitgesteld worden. Wanneer hij dan aan de beurt zou zijn, ze heeft geen idee. “Gelukkig negatief”, zegt ze nog een keer voordat we ophangen. Haar opluchting blijft nog een tijdje voelbaar.