Sjoukje blogt: 'Wie is die vrouw met het mondkapje?'

Mevrouw B. krijgt niet vaak bezoek. Ze weet dat zelf niet, maar wij wel. We zijn dan ook blij dat haar dochter er weer eens is. Haar dochter draagt een mondkapje, zoals het hoort volgens de nieuwe - en weer aangescherpte - regels in verband met de tweede coronagolf.

Bezoek is nu drie keer per week één uur lang welkom. En alleen de naaste familie (lees kinderen) mag langskomen. Als je als bewoner van het verzorgingshuis meer kinderen hebt, zoals mevrouw S. (8) en mevrouw H. (6), moet er worden geloot wie er wanneer welkom is. Of de kinderen moeten een ‘list’ verzinnen; dat ze ieder een half uur gaan en dan wisselen, zodat ze allemaal aan de beurt komen. Maar dit zal officieel wel niet toegestaan zijn. Dat wij welke bezoekregeling dan ook op geen enkele manier in de gaten kunnen houden, is een tweede.

Bovendien zal ik de laatste zijn die kinderen gaat aangeven als blijkt dat ze langer dan een uur binnen zijn, of als ze de vierde bezoeker van de week blijken te zijn. Ook als ik ze zou betrappen zonder mondkapje in de kamer van hun moeder, is mijn naam haas. Want nu het contact met familie zo summier is, wil ik niet degene zijn die dit laatste restje - het elkaar in het gezicht kunnen kijken - van mensen afneemt.

Naast dit echte contact, wordt er ook weer meer geskypet. Leuk en enigszins bevredigend voor de familie van de bewoners, maar een extra taak voor ons. Omdat de gemiddelde demente geen zier snapt van Skype, blijven wij in de buurt. Als vertaler en tussenpersoon om de informatie vloeiend heen en weer te laten gaan. Maar ook als doventolk om de informatie in de oren van de bewoner te schreeuwen.

Gelukkig hoeft één van de favoriete bewoners van het huis deze tweede golf met ellendige regels niet meer mee te maken. Hij overleed vorige week. Een paar dagen voor zijn overlijden, kwam de locatiemanager het kantoor binnen. “Weten we eigenlijk waarom H. plotseling zo slecht gaat? Hij is niet getest hè?” Zucht… Als het aan haar lag, zou ze hem alsnog getest hebben. Gelukkig krijg ik bijval van collega’s. Toch frustreert het me. Iemand mag blijkbaar niet meer doodgaan omdat hij oud is, dement is, al jaren leeft met ver uitgezaaide kanker en dus gewoon op is.

De organisatie stuurt een mail naar het personeel met 9 (!) bijlagen over hoe te handelen in geval van corona, bezoekregels, hygiëneregels, gedragsregels voor het personeel, alle herzieningen en aanscherpingen van de algemene adviezen en landelijke regels en die van de organisatie in het bijzonder. Als zzp’er krijg ik die mail niet. Ik prijs me gelukkig en wentel me in onwetendheid.

De dochter van mevrouw B. en ik zitten een poosje te kletsen. Mevrouw B. zit erbij en geeft af en toe een redelijk adequaat antwoord. We hebben niets door. Totdat ik tegen haar zeg: “Wat fijn dat uw dochter langs kon komen vandaag hè?” Mevrouw B. kijkt me niet begrijpend aan. Ze had haar dochter, met mondkapje op, al die tijd niet herkend.