Transferverpleegkundigen jagen op paarse krokodillen

Als er één groep verpleegkundigen is die dag in dag uit te maken heeft met formulieren, aanvragen en handtekeningen, dan zijn het wel de transferverpleegkundigen. “Steeds weer die vragen of iets écht nodig is... ga er nou eens vanuit dat wij – BIG-geregistreerde professionals – dat soort kritische vragen zelf al hebben gesteld!” Twee transferverpleegkundigen aan het woord over het leren zien én bestrijden van paarse krokodillen

Renske van Kortenhof (42), kindertransfer-verpleegkundige in het UMC Utrecht en bestuurslid van de afdeling transferverpleegkundigen, vindt ‘t soms onbegrijpelijk. “Wij werken ook voor het Prinses Maxima Centrum, waar kinderen met kanker behandeld worden. Soms weigeren zij medicatie door te slikken; dan bestellen we een neus-maagsonde. De ellenlange lijst met vragen die we dan moeten beantwoorden! 'Kan het echt niet oraal? Kan de medicatie echt niet met een toetje gegeven worden?’ Alsof we voor Jan Doedel zo’n sonde bestellen.”

Steun voor de actie

De V&VN-afdeling Transferverpleegkundigen steunt van harte de paarse krokodillen-actie, gestart door een groep huisartsen. In Het UMC Utrecht gebruiken de transferverpleegkundigen (in totaal 22, waarvan 5 gespecialiseerd in kinderen) ook letterlijk een stempel van het paarse dier, ook in digitale uitvoering. Daarmee geven ze aan welke formulieren ze overbodig vinden. De jaarlijks terugkerende aanvragen bijvoorbeeld voor hulpmiddelen voor kinderen met een ernstige meervoudige handicap die echt niet meer verdwijnt.
Mede-bestuurslid van de V&VN-afdeling Joyce Kranendonk (35) is transferverpleegkundige in het HagaZiekenhuis. “Eerst denk je dat het wel meevalt,” zegt ze. “Het lijkt normaal omdat het bij je dagelijks werk hoort. Regelen ís nou eenmaal onze core-business. Maar daarna komt de bewustwording. We accepteren maar dat we de hele dag rondlopen met formulieren om handtekeningen te halen. Maar je moet vragen blijven stellen: waaróm doen we dit eigenlijk? Waar staat dat een arts moet tekenen? Of is het een aanname van bijvoorbeeld een leverancier dat de zorgverzekeraar er om vraagt?”

Zelf onderhandelen over minder administratie

Zowel in het UMC Utrecht als het HagaZiekenhuis boeken de transfer-teams inmiddels succes met het verminderen van de administratie. Joyce Kranendonk: “Het CIZ vroeg van ons standaard een handtekening van de patiënt, ook als iemand dat niet meer kon, door bijvoorbeeld dementie. Desnoods moesten ze dan maar een kruisje zetten. Anders namen ze de aanvraag niet in behandeling. We vroegen of dat niet anders kon; dat leverde nóg een formulier op waarmee je moest aantonen dat de patiënt niet kon tekenen. Dat werd ons te gek en we zijn in gesprek gegaan met onze contactpersoon. Nu kan de familie een handtekening zetten, en vermelden wij – op hetzelfde formulier – gewoon in pen waarom de patiënt dat zelf niet kan.”

In het UMC Utrecht tekenen de transferverpleegkundigen zelf de aanvragen voor hulpmiddelen. Renske van Kortenhof: “Wij vertikken het om daar een handtekening van de arts voor te halen. De arts schrijft de behandeling voor, wij weten vanuit ons vak welke hulpmiddelen daarbij horen. Wanneer leveranciers daar geen genoegen mee nemen, verwijzen we ze door naar onze leidinggevende.” “Jammer toch,” zegt Joyce “dat iedereen dit in het eigen ziekenhuis moet regelen. Vertrouwen in onze professionaliteit zou helpen." En Renske voelt aan: “Ga er nou eens vanuit dat wij niets bedenken dat niet gebaseerd is op het patiëntendossier.”

Vanaf begin 2020 kun je reageren op berichten via het nieuwe verenigingsplatform van V&VN. Wil je nu al een reactie kwijt? Praat mee op social media.