Verzorgende IG Agnes over samen beslissen: 'We stimuleren, maar pushen niet'

Hoe kom je samen op één lijn als een patiënt of cliënt niet zelf kan beslissen? In V&VN Magazine vertellen collega's over hun dilemma's en oplossingen. Dit keer: Agnes Verbrugge, verzorgende IG op de psychogeriatrische afdeling van verpleeghuis Terra in Nijmegen (ZZG zorggroep).

"Dagelijkse dingen kunnen we met de meeste bewoners prima bespreken. ‘Wat voor kleren wilt u aan, lust u een kopje koffie?’ We stimuleren, maar pushen niet", legt Agnes uit. "Wil iemand niet eten, dan dringen we niet aan. Eigen regie vinden we belangrijk."

"Soms is het lastig. Een voorbeeld: elke nacht kijken we even bij de slapende bewoners. Sommige cliënten willen dat liever niet omdat ze er wakker door worden. Dit overleggen we met de eerste contactpersoon, meestal familie."

"Dat doen we ook bij beslissingen op het medische vlak. Meestal komen we er wel uit met de familie. Soms helaas niet, zoals met een zoon die pijnmedicatie van zijn moeder tegenhield. Hij was bang om haar door de zware medicijnen te verliezen. Terwijl wij een bewoner zagen die lichamelijk en geestelijk erg leed en zich heel agressief gedroeg. De andere bewoners hadden er last van en ons team werd er loodzwaar door belast – emotioneel en fysiek. Met extra zorg voor de vrouw werd de situatie uiteindelijk voor iedereen dragelijker."

Dol op Mozart?
"Het valt me op dat de familie vaak een ander beeld heeft dan wij van wat hun naaste kan en wil. ‘Mijn moeder is dol op Mozart’, zegt een zoon of dochter bijvoorbeeld. Maar bij ons blijk dat ze liever naar Jan Smit luistert. We passen de begeleiding daarop aan."

"Twee keer per jaar plannen we een multidisciplinair overleg met de familie waar we ook de bewoner zelf bij vragen – als hij of zij het aankan. Dan vragen we: ‘Hoe bevalt het u hier? Wat zou u anders willen?’ Door op die manier samen te beslissen, behoudt de bewoner meer zijn gevoel van eigenwaarde."

Bron: V&VN Magazine 4-2021 | Tekst: Annemarie van Dijk | Beeld: Erik Buis