Ruimte voor iedereen: 'Alle protocollen zitten in mijn hoofd'

Alle verzorgenden en verpleegkundigen verschillen van elkaar, net als alle cliënten en patiënten. Drie collega’s vertellen over de ruimte die ze ervaren om hun werk goed te kunnen doen. In deel 3 van deze serie: verzorgende IG Romano Sandee (1988). “Ik heb autisme.”

“Mijn autisme uit zich erin dat ik wel lichamelijke sensaties voel, zoals sneller kloppen van mijn hart of warm worden van binnen, maar niet meteen weet wat het betekent. Eigenlijk komen emoties minder vanzelfsprekend naar voren bij mij. In mijn werk zorgt het soms voor onbegrip, ik kom weleens onbeholpen over. Maar ik probeer me juist te focussen op hoe autisme mij in mijn kracht zet.

“Op het moment dat een bepaalde zorgsituatie analytisch moet worden bekeken, kun je op mij bouwen. Analyseren kan ik heel goed. Bij een crisissituatie ga ik automatisch over op rationeel handelen. Mijn emoties zitten dan niet in de weg en dat is een voordeel. 

Betere instructies

“Mijn team reageerde begripvol toen ik deze diagnose kreeg. Ze snapten me ineens beter. Zodra het over protocollen ging, kwamen ze naar mij toe, omdat ik die allemaal in mijn hoofd heb zitten. Ik weeg altijd af of ik mijn cliënten moet vertellen dat ik autisme heb. Een cliënt in mijn wijk had ik het verteld toen ik merkte dat de communicatie niet helemaal goed verliep. Sinds hij het wist, kon hij me betere instructies geven over, bijvoorbeeld, het aantrekken van zijn kleding.

“Ik denk dat er meer mensen in de zorg autisme hebben en ik kom graag met hen in contact. Het uitwisselen van ervaringen lijkt mij heel nuttig. Ik merk dat mensen er minder open over zijn. Niet iedereen wil het op de werkvloer vertellen. Jammer, want iemand met autisme in een team heeft echt zijn voordelen.”

Bron: V&VN Magazine 4-2023 | Tekst: Saskia Smith | Foto: Linelle Deunk