'Dankzij het inwerktraject kan ik behoorlijk veel aan'

Je eerste baan in de zorg is best spannend. Daarom vroeg wijkverpleegkundige Rosa Kloen (23) haar werkgever om goede begeleiding. Die kreeg ze, mét resultaat. “Het gevoel dat ik mezelf steeds moet bewijzen is minder geworden.”

“Elke verpleegkundige verdient het om goed ingewerkt te worden.” Rosa Kloen kreeg dit van haar werkbegeleider te horen tijdens een ziekenhuisstage. Rosa had aangegeven dat ze het spannend vond om straks alle verantwoordelijkheid te dragen. Haar werkbegeleider stelde daarom voor dat er ruimte zou zijn voor het stellen van vragen aan een vast aanspreekpunt.

Die ervaring stond in Rosa’s geheugen gegrift. Toen ze stage ging lopen bij ouderenzorgorganisatie Brentano greep ze erop terug. “Ik wilde niet binnen de kortste keren een burn-out hebben.”

Waarom koos Rosa na haar opleiding hbo-v voor de wijkzorg? “Daar gaat het niet alleen om wat iemand mankeert. Je neemt de hele thuissituatie mee: waar loopt iemand verder nog tegenaan, wat gaat wel goed? Tijdens mijn stage bij Brentano kreeg ik al snel veel zelfstandigheid. Dat vond ik ook leuk. Tijdens mijn ziekenhuisstages was je steeds met elkaar op de afdeling. De collega’s letten telkens op me. Dat maakte me weleens onzeker.”

Warme ontvangst

Net afgestudeerde verpleegkundigen en verzorgenden willen graag veel leren en zich verder ontwikkelen. Maar ze haken vaak af bij hun eerste werkgever. Door bijvoorbeeld personeelsgebrek krijgen ze niet genoeg begeleiding.

Elk jaar stromen te veel goed opgeleide jonge mensen uit de zorg. Eén op de twee zorgverleners tot 36 jaar denkt erover om de zorg te verlaten. Eén op de acht is van plan dat komend jaar te doen. Dat blijkt uit de ‘Monitor Gezond werken in de zorg 2023’ van Stichting IZZ. Het is dus belangrijk om jonge enthousiaste verpleegkundigen en verzorgenden een warme ontvangst te bieden. En om ze in hun loopbaan goed te begeleiden.

Brentano werkte graag mee aan de hulpvraag van Rosa. In overleg met haar kwam er een inwerktraject. Daarnaast kreeg ze acht maanden lang een coach. Eens per maand zag ze oud-wijkverpleegkundige Yvette Gorter van Yvette & Co.

Yvette ondersteunt jongeren in de wijkverpleging. Haar motto is: samen kun je het zelf. Ze loopt een stuk met jongeren op, zodat ze daarna met meer zelfvertrouwen en werkplezier aan het werk gaan. Ze is ook lid van de expertkring arbeidsmarkt wijkverpleegkundigen bij V&VN. Yvette: “In kleine zorgorganisaties ben je soms in een team de enige wijkverpleegkundige. Als je dan nauwelijks begeleiding krijgt, vergroot dat de kans dat je het vak te snel verlaat.”

In haar begeleiding schenkt Yvette aandacht aan persoonlijk leiderschap. “Dat betekent dat je weet welke talenten je hebt, wat je belangrijk vindt en waar je blij van wordt in je leven. Zo kun je in je werk makkelijker kiezen hoe je je werkplezier kunt vergroten.”

Rosa vertelde Yvette dat ze moeite had met spanningen in het team. Yvette: “Ik gaf haar praktische tips hoe ze dit in het volgende teamoverleg bespreekbaar kon maken. Verder bespraken we wat spanningen en onzekerheden met haar deden. Zo leerde ze hoe ze negatieve gedachten kon ombuigen naar gedachten
die haar meer konden helpen. Verder adviseerde ik haar om na elke werkdag even goed te voelen: hoe is het nu met me, wat heb ik nodig? Tijdens de laatste sessie was haar leidinggevende erbij. Rosa gaf aan wat ze nodig had om verder door te groeien.”

Verbeterpunten

De coaching leverde Rosa veel op. “Yvette leerde me hoe ik mezelf kan blijven, hoe jong ik ook ben. Zodat ik mezelf niet verlies. Ik vond het bijvoorbeeld spannend om bij mijn manager mijn grenzen aan te geven. Het was alsof professionaliteit en duidelijkheid niet pasten bij de vriendelijkheid en warmte van mijn karakter. Van Yvette leerde ik dat ik bij een professioneel gesprek mezelf niet anders hoef voor te doen dan wie ik ben.”

Ze blijft voorlopig het jonkie in een team met oudere collega’s. Ze weet: in het begin vroegen die zich weleens af of zij de hoge werkdruk wel aankon. “Natuurlijk is het werk zwaar en heb je veel verantwoordelijkheid. Maar we delen de werkdruk en iedereen werkt keihard. En dankzij het inwerktraject kan ik behoorlijk veel aan.” Nieuwe collega’s kunnen nu ook van dit traject gebruikmaken. 

Na een werkdag bespreekt het team altijd op kantoor hoe de dag is verlopen. “Als ik verbeterpunten zie, worden die vaak opgepakt. Mijn blik op de zorg is
soms toch anders dan die van oudere collega’s. Tijdens mijn opleiding leerde ik om patiënten zo veel mogelijk zelf te laten doen. Dat lijkt zielig, zeker als het lang duurt voor iemand iets gedaan krijgt. Maar het is naarder als iemand het vermogen verliest om iets zelf te doen. Leuk om te zien dat mijn collega’s dit oppakten.”

Ontwikkelgesprek

Elke maand heeft Rosa een gesprek met haar manager over hoe het gaat en wat nog aandacht verdient. Daarnaast krijgt ze eens per jaar een ontwikkelgesprek. “Dan kun je bespreken hoe je in je werk staat en wat je daarnaast zou willen. Maar ik ben nog niet bezig met later. Voorlopig wil ik gewoon een heel goede wijkverpleegkundige worden. Ik stel veel vragen en sta open voor feedback. Het gevoel dat ik mezelf moet bewijzen is minder geworden. Nu ik meer ervaring heb, voel ik me rustiger in het werk.”

Bron: V&VN Magazine 3-2024 | Tekst: Annemarie van Dijk | Beeld: Erik Buis