Onveilig op het werk: ‘Die nabeving was schrikken’
- 24 april 2023
- V&VN magazine
- V&VN Algemeen
Een cliënt die op je afkomt met een mes. Aardbevingsslachtoffers behandelen terwijl je naschokken voelt. Collega’s die niet eens ‘goedemorgen’ tegen je zeggen. Onveiligheid op het werk kent vele vormen. Drie zorgprofessionals vertellen daarover. In deel 2 van deze serie: verpleegkundige Manolya Yilmaz (25). Zij vertrok kort na de verwoestende aardbeving in Turkije en Syrië naar het rampgebied om te helpen.
“Toen ik de beelden van de aardbeving in Turkije en Syrië zag, kon ik alleen maar huilen. Turkije is mijn vaderland, de mensen daar voelen als familie. Ik wist meteen dat ik naar het rampgebied toe wilde om te helpen. Mijn ouders waren heel trots op me dat ik erheen wilde, maar vonden het veiliger als ik met een groep zou gaan. Daarom sloot ik me aan bij ondernemer en programmamaker Olcay Gulsen, die een vliegtuig regelde voor 190 vrijwilligers.
Toen we op de vijfde dag na de beving in Kahramanmaras aankwamen, bleek de situatie nog ernstiger dan ik had verwacht. Zoveel gezinnen die in de kou op straat moesten slapen omdat er niet genoeg tenten waren, vreselijk om te zien. Ik voelde me gewoon schuldig over onze veilige slaapplek in een gebouw. Er waren reddingsteams uit allerlei landen, allemaal vrijwilligers. We werkten in een kamp waar sommige vrijwilligers maar twee uurtjes sliepen omdat slapen een luxe is als er zoveel mensen hulp nodig hebben.
Ik rende daar heen en weer tussen de spoedeisende hulp, de recovery en de gipskamer
Ook werden we in een ziekenhuis ingezet waar dat nodig was. Zelf rende ik daar heen en weer tussen de spoedeisende hulp, de recovery en de gipskamer. Het was fijn dat ik kon tolken en de mensen emotionele steun kon geven, maar ook heel heftig om de verhalen van de gewonden aan te horen. Sommigen waren zo in shock dat ze niet aanspreekbaar waren.
Na elke shift in onze groep konden we delen wat het met ons deed. Echt onveilig heb ik me niet gevoeld, hoewel een nabeving wel schrikken was. We zijn daarom zelfs een paar uur eerder weer naar het vliegveld vertrokken. Opnieuw voelde ik me schuldig, nu omdat we de mensen daar in alle ellende moesten achterlaten.”
Bron: V&VN Magazine 1-2023 | Tekst: Annemarie van Dijk | Foto: Linelle Deunk
Word lid en praat mee!
Samen met 105.000 leden maken we ons als beroepsvereniging sterk voor professionalisering van de beroepen verpleegkundige, verzorgende en verpleegkundig specialist. Leden horen, zien en helpen; dat is waar we als V&VN voor staan. Wil jij invloed hebben op hoe jouw beroep zich ontwikkelt? Word lid van V&VN.
