Ruimte voor iedereen: 'Het gaat om bewustwording'

Alle verzorgenden en verpleegkundigen verschillen van elkaar, net als alle cliënten en patiënten. Drie collega’s vertellen over de ruimte die ze ervaren om hun werk goed te kunnen doen. In deel 1 van deze serie: verpleegkundige Fosuaa Kumi (1978). “In dit ziekenhuis ben ik echt op mijn plek.”

Fosuaa Kumi werkt ruim vijftien jaar als verpleegkundige in het OLVG in Amsterdam. Ze is geboren in Ghana en kwam op haar twaalfde naar Nederland. “In het OLVG word ik gewaardeerd om wie ik ben en wat ik kan. Diversiteit en inclusiviteit betekenen voor mij dat je in je waarde wordt gelaten. Dat mensen niet kijken naar bijvoorbeeld je achtergrond, sekse, religie of kleur, maar naar wie je bent en naar de bijdrage die je kunt leveren aan de maatschappij.

“Mijn persoonlijke ervaring is dat de zorg inclusief is. Bij ons werken mensen met allerlei verschillende achtergronden. Ik ben een vrouw, heb een kleur, maar werd heel snel aangenomen. Er werd echt gekeken naar mijn kunnen.”

'Je bent toch wel aardig'

“Dat neemt niet weg dat er ook discriminatie is. Een patiënt heeft eens tegen mij gezegd, nadat ik hem intensief had verzorgd: ‘Ondanks je huidskleur ben je toch wel aardig.’ Ik was flabbergasted. Gelukkig zei zijn partner dat het geen gepaste reactie was.

“Een collega-verpleegkundige van kleur stond een keer in de lift met een medewerker die haar vroeg of zij van de schoonmaakdienst was. Ze zei direct dat ze een verpleegkundige was, maar met dit vooroordeel hebben collega’s van kleur wel te maken.

“Tijdens een agressietraining hebben we het gehad over hoe je kunt reageren op dit soort situaties, dat je dan moet zeggen: ‘U discrimineert en spreekt mij aan op mijn huidskleur. Ik wil dat u mij aanspreekt als persoon.’ Het gaat om bewustwording, dat je de ander laat zien wat hij of zij doet.

“Soms is mijn achtergrond een voordeel. Ik spreek Twi, een dialect dat in een groot deel van Ghana wordt gesproken. Als Ghanese patiënten vastlopen in de zorg vanwege de taal, kan ik ze in hun eigen taal helpen.”

Bron: V&VN Magazine 4-2023 | Tekst: Saskia Smith | Foto: Linelle Deunk