'Corona zit nog dagelijks in mijn hoofd’ (deel 2)

Verpleegkundige in de wijk Talitha (38) blijft na de coronajaren last houden van een schuldgevoel. Heeft ze in die periode mogelijk kwetsbare ouderen besmet en zijn sommigen van hen door haar overleden? Ze zoekt steun bij een coach en besluit haar ervaringen op te schrijven en te delen. Lees haar verhaal in zeven gastblogs, dat begint in de eerste maanden van 2020. In deel 2 vertelt ze over het onbeschermde werken bij de cliënten thuis: 'Ik voelde me dapper, maar ook angstig en onzeker.'

Mijn man is in het voorjaar van 2020 veel thuis gebleven voor de kinderen. Want de kinderopvang was dicht en pas later zou blijken dat ook hij een essentieel beroep had. Het kostte hem al zijn vakantiedagen. Hij bouwde zelfs minuren op: op jaarbasis zou hij te weinig hebben gewerkt. Gelukkig heeft hij die minuren later kunnen inhalen en heeft zijn werkgever een deel kwijtgescholden.

Ik moest intussen de covid-wereld in, cliënten verzorgen. Dat was immers mijn werk en dus mijn plicht. Ik zag dat zeker als een uitdaging. Een ‘missie’ zelfs, zoals een collega het noemde. Ik vond het spannend en uitdagend, maar ook beangstigend. Onbeschermd een wereld ingaan waar mensen na besmetting met dit virus heel ziek konden worden.

Ik was zelf niet echt bang voor covid. Dat ik zelf ook ernstig ziek kon worden, daar heb ik nooit echt bij stilgestaan. Ook niet voor mijn gezin, vrienden en familie om me heen. Waar ik wel bang van werd, waren alle nieuwsberichten, de media-aandacht, analyses en filmpjes over hoe snel je mensen kon besmetten. Hoe ziek kwetsbare ouderen en andere kwetsbare mensen konden worden. Hoeveel mensen er dagelijks dood gingen aan covid hoeveel nieuwe besmettingen er elke dag weer waren bijgekomen. Dat er nog geen vaccinatie was die beschermde. Dat ze niet wisten hoe het virus zich verder zou ontwikkelen.

Gelukkig zag ik mijn werk indertijd vooral als een moedige daad. Cliënten en mantelzorgers waren vaak dankbaar voor alles wat we deden. Maar terwijl ik dit opschrijf, vraag ik me af of ik me echt zo voelde, of dat ik me groothield tegenover de wereld. Soms weet ik het niet. Ik voelde me zeker dapper, maar ook angstig en onzeker. En dat was ook prima. We wisten immers allemaal helemaal niets van het virus. Behalve dat de symptomen op die van een verkoudheid leken en dat sommige mensen er heel ziek van konden worden. En dat er geen passende behandeling tegen leek te zijn. De vraag die ons allemaal bezighield was: hoe moet je je nou opstellen bij een wereldwijde pandemie met zoveel onzekerheden?

Een ding was wél zeker: ik moest naar mijn werk. En ik ging. Want ik had geen keus. 

Lees volgende week deel 3: Talitha heeft lichte keelpijn na een huisbezoek aan een cliënt.

Lees hier deel 1: Het land gaat op slot, maar Talitha moet blijven werken.