'Corona zit nog dagelijks in mijn hoofd’ (deel 5)

Verpleegkundige in de wijk Talitha (38) blijft na de coronajaren last houden van een schuldgevoel. Heeft ze in die periode mogelijk kwetsbare ouderen besmet en zijn sommigen van hen door haar overleden? Ze zoekt steun bij een coach en besluit haar ervaringen op te schrijven en te delen. Lees haar verhaal in zeven gastblogs, dat begint in de eerste maanden van 2020. In deel 5: dierbare cliënten sterven aan covid.

Toen ik na een besmetting met het coronavirus uit quarantaine mocht en weer kon gaan werken, bleek een aantal van onze cliënten ziek: covid. In die dagen was het daarom enorm druk voor ons en heb ik nare dingen gezien. Zo zag ik ook het echtpaar dat covid had gehad maar niet opknappen. Ze bleven vermoeid. Mevrouw lag boven op bed en ik ben nog een paar keer bij hen thuis geweest om mevrouw samen met haar dochter te verzorgen. Maar ze had geen energie meer en vond het wel genoeg geweest. Een paar dagen later overleed ze.

Mevrouw lag daarna opgebaard thuis zodat familie kon langskomen om afscheid te nemen en tegelijk voor meneer te zorgen. Want hij bleef maar hevig vermoeid en verkoudheidsklachten houden. Tijdens hun bezoek hielden de familieleden zich zo goed mogelijk aan de toen geldende covidregels.

Niet bij de begrafenis

Zo gingen de dagen voorbij en kwam ook de uitvaart dichterbij. Iedereen wilde graag dat meneer bij de begrafenis van zijn echtgenote aanwezig kon zijn, maar dat mocht niet als hij covidklachten zoals hoesten bleef houden. Doordat hij midden in een chemobehandeling zat, was hij bovendien erg zwak. Met extra zorg en ondersteuning van de familie lukte het meneer tot aan de begrafenis thuis te houden. Daarna zou hij direct worden opgenomen in het ziekenhuis.

Mijn collega had hem op de dag van de uitvaart al verzorgd en netjes aangekleed toen bleek dat meneer helemaal op was. Het ging gewoon niet meer. In overleg met de huisarts is een ambulance gebeld. De ambulancemedewerkers hebben meneer alle ruimte gegeven om afscheid te nemen van zijn vrouw en hem daarna naar het ziekenhuis gebracht. Vanuit zijn ziekenhuisbed heeft hij met zijn zoon via een livestream naar de begrafenis van zijn vrouw gekeken. Heel triest.

Zo kwam ik in die dagen ook bij een vrouw van in de negentig. Zij woonde samen met haar zoon die veel, eigenlijk alles, voor zijn moeder deed. Omdat ik wist dat zij allebei positief waren, verleende ik mevrouw zorg in een geel pak, en met een mondkapje en grote plastic bril op. Mevrouw herkende me amper en de zorg ging moeizaam. Ik twijfelde of het allemaal nog wel goed ging thuis. Mevrouw was die nacht al een paar maal gevallen. Ook had ze geen kracht meer om te gaan zitten en ik vond haar kortademig en benauwd.

Ik heb mijn collega gebeld voor hulp en samen voerden we enkele controles uit. Mevrouw bleek koorts te hebben en haar saturatie was verlaagd. Na overleg met de huisarts en een huisbezoek werd besloten dat mevrouw moest worden opgenomen. Want haar zoon was zelf zo moe en beroerd door covid dat hij alleen maar in zijn bed kon liggen.

Overleden op de covid-herstellocatie

In de regio was inmiddels een covid-herstellocatie opgezet, maar op dat moment was er geen plek vrij. We belden met het ziekenhuis. Daar zou mevrouw één nacht worden opgenomen om de dag erna naar de covid-herstellocatie te gaan. Toen de ambulance haar kwam ophalen, hebben mijn collega en ik mevrouw naar beneden geholpen. Ze kon nogal heftig reageren op onbekende mannen. Het ambulancepersoneel stelde nog voor of het de moeite was om toch een dagje te wachten, maar in overleg met de huisarts is besloten dat mevrouw ter overbrugging naar het ziekenhuis zou gaan. Ook al zou dit betekenen dat ze twee keer moest worden vervoerd en in een andere omgeving terecht zou komen. Mevrouw werd op de brancard gelegd, is de ambulance ingegaan en vervoerd naar het ziekenhuis.

We hebben mevrouw nooit meer gezien. Ze is een paar dagen later op de covid-herstellocatie overleden. De meneer die kort daarvoor zijn vrouw had verloren door covid, is vanuit het ziekenhuis naar een revalidatiekliniek gegaan. Maar hij knapte niet op en kwam na een paar weken thuis om daar te kunnen sterven.

Twee dierbare cliënten met wie ik een mooie band had opgebouwd, waren kort na elkaar gestorven aan een vreselijk, zeer besmettelijk virus. 

Lees volgende week deel 6: 'Moeilijk om ervaringen te delen met collega's.'

Lees hier deel 1: Het land gaat op slot, maar Talitha moet blijven werken.
Lees hier deel 2: 'Ik voelde me dapper, maar ook angstig en onzeker.'
Lees hier deel 3: Talitha heeft lichte keelpijn na een huisbezoek aan een cliënt.
Lees hier deel 4: 'Die eenzaamheid vond ik enorm heftig om te zien.'