'We krijgen nog steeds rouwkaarten'

Wijkverpleegkundige Pauline Arts-de Witt (48) maakt deel uit van het team dat in de regio Gelderland-Zuid zorgt voor coronapatiënten. "Ik had direct een onderbuikgevoel dat dit weleens heel heftig kon worden."

"Ik denk dat ik de omvang, maar ook angst en wanhoop van deze crisis pas echt goed voelde toen ik voor het eerst helemaal ingepakt in beschermde werkkleding, met bril op en mondkapje voor, bij een cliënt binnenstapte. Mijn werk gaat over aanraken, dichtbij zijn, een hand op iemands schouders leggen, oogcontact maken, geruststellende woorden spreken. Dat gaat allemaal niet, of een stuk moeilijker, als je helemaal ingepakt bent. Het is beangstigend, voor zowel de patiënt cliënt als de familieleden die erbij zijn. Die eerste keer was dan ook even slikken, mijn werk, was, of voelde, ineens zo anders."

Logeerkamer

"Ik werk achttien jaar in de wijk. Eerst als verzorgende, de laatste vier jaar als wijkverpleegkundige. De afgelopen tien weken heb ik in het coronateam gewerkt. De situatie is nu een stuk rustiger dan begin april, toen de crisis op het hoogtepunt was. Al heel snel, toen de eerste besmetting in Tilburg een feit was, heb ik voor mezelf voorzorgsmaatregelen genomen. Ik stelde privébezoeken uit en ging niet meer naar de sportschool. Waarom? Ik had een onderbuikgevoel dat dit wel eens heel heftig kon worden, maar het was ook gewoon gezond verstand. Ik werk met kwetsbare mensen, ik wilde geen bron van besmetting worden. We hebben daarom ook thuis maatregelen genomen, zoals anderhalve meter afstand houden. Ik heb twee kinderen, waarvan er een nog thuis woont, mijn man heeft een eigen bedrijf. Voor hem is het ook belangrijk om gezond te blijven. De afgelopen twee maanden heb ik daarom op de logeerkamer geslapen. Ook op mijn werk hebben we snel gehandeld, nog voordat de coronamaatregelen door de overheid werden vastgesteld. We zijn meteen in kaart gaan brengen welke cliënten kwetsbaar zijn en hebben onze routes zo aangepast dat het risico op besmetting voor hen zo klein mogelijk was."

Tussen wal en schip

"Al snel hadden de zeven grote zorgaanbieders van de regio Zuid-Gelderland een speciaal coronateam opgezet voor de wijkzorg, waar ik deel van uit maak. Dat team ging vrijwel meteen als een geoliede machine aan het werk. Onze uitvalbasis was een hotel. Chauffeurs reden ons door de regio naar de coronapatiënten. We hadden genoeg beschermingsmateriaal voor handen. Er was, overigens, wel een verschil in de materialen waar we mee moesten werken. Niet alle mondkapjes, bijvoorbeeld, waren even goed om mee te werken, maar we waren uiteraard blij dat het er was. Soms kwamen we onverwacht voor uitdagingen te staan. Zo waren de coronatesten aanvankelijk alleen voor zorgpersoneel. Daardoor dreigden cliënten in de wijk soms tussen wal en schip te vallen."

Buddy's

"De afgelopen weken zijn in alles overweldigend geweest. Sommige cliënten gingen heel snel achteruit. ’s Morgens werden ze ziek, ’s middags waren ze niet meer aanspreekbaar. Mantelzorgers en familie moesten soms afscheid nemen niet wetende wanneer en of ze hun dierbaren nog konden zien. Ik kwam bij cliënten binnen die ik niet kende en moest meteen aan het werk in een heel heftige tijd van hun leven. We krijgen nog steeds rouwkaarten toegestuurd. Het is fijn om te zien dat onze hulp op prijs wordt gesteld, maar schrijnend is het wel. Als team zijn we heel hecht. Onze diensten eindigen we altijd met een overdracht in het hotel. Daarna blijven we nog even bij elkaar zitten, acht mensen in een grote zaal van het hotel. We maken allemaal hetzelfde mee, het is dan fijn om met elkaar daarover te praten. We hebben bovendien een buddysysteem opgezet zodat we elkaar in de gaten kunnen houden. Wat mij ook enorm helpt om alles een plek te geven, is bloggen voor V&VN. Niet alleen kan ik dan alles van me afschrijven, ik vind het belangrijk dat de verhalen van buiten het ziekenhuis óók een plek krijgen."

Saamhorigheid

"Een crisis wordt vaak in cijfers uitgedrukt. Met ons coronateam hebben we ruim tweehonderd patiënten geholpen. Zesentwintig zijn er thuis overleden, de jongste was 57, de oudste 93, zeventien mensen moesten worden opgenomen in het ziekenhuis. Dertien mensen hebben geen zorg meer nodig, vijfentwintig worden er nog verzorgd. Maar voor mij gaat deze crisis over mensen en over saamhorigheid. Het coronateam is een samenwerking van zorgaanbieders, dat wat we al jaren willen, kan nu wel. En daarmee draait de zorg weer om de cliënt. De wijk, verpleging, ziekenhuis, iedereen denkt mee over hoe iemand het beste geholpen kan worden. Als we iets ‘moois’ kunnen overhouden aan deze crisis, laat het dan alsjeblieft dat zijn."

Bron: V&VN Magazine 2-2020 | Tekst: Saskia Smith | Beeld: Milan Vermeulen